Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/314

 I boli i wstyd Kajtusiowi. — Czy i on tak samo nie robił? — Nie pomyślał, że drzewo nie ma nóg, by uciec, nie ma rąk, by się bronić, — ani zębów, rogów, ni pazurów. — Byle tchórz z niem poradzi.
 Bezbronne. — Bezbronne. — Bezbronne.
 Przypomniał sobie, jak raz cisnął kamieniem w psa. A Stefan powiedział:
 — Myślisz, że pies to nie człowiek?
 Stefan inaczej chciał powiedzieć: że pies czuje, jak człowiek, że psa i kota i żabę też boli.
 A Kajtuś co? — Rozgadał na podwórku i w szkole. Wyśmiewali, dokuczali Stefanowi:
 — Psi wujaszek. Psiwujcio.
 Stefan płakał.
 — Beksa!
 Jak bezmyślny i brutalny może być człowiek.
 Gdy się nie zastanowi.
 Gdy czuje, że nie ma słuszności, a przyznać się nie chce.

 Są tacy, co wolą zawsze chodzić z kolegą. Kajtuś nie. Woli sam. Tak było i dawniej.
 Idzie ulicą. Tu popatrzy, tam przystanie. Zawsze coś nowego zobaczy. — Jedno rozumie, drugie ciekawe, trzecie go dziwi.
 Idzie Kajtuś powoli bez celu.
 Widzi: policjant prowadzi człowieka. Twarz aresztanta blada i ponure spojrzenie.
 Zamkną go w więzieniu.