Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/315

 Pamięta Kajtuś własną niewolę w twierdzy czarodzieja. Zna udrękę zamknięcia i długie, czarne godziny.
 I dawniej lubił Kajtuś patrzeć na awantury, areszty. Lubił czytać, — o bójkach i kradzieżach w gazecie. Lubił rozmowy o złodziejach i bandytach. I filmy awanturnicze.
 Dawniej ciekawość. — teraz współczucie.
 Współczucie!
 — Chcę i rozkazuję. Chcę zwiedzić więzienie.
 Rzekł.
 Idzie w czapce niewidce przez mroczny korytarz, obchodzi ponure cele skazańców.
 I młodzi i starzy. — Biedne dzieci tych ludzi, zamkniętych na długie lata. — Co one winne?
 — Tata w kryminale!
 Był w szkole kolega. — Niedobry, niemiły. — Ale czy dziw, gdy w każdej kłótni zaraz:
 — Ty złodziejski synu. Będziesz w kajdanach, jak tatuś.
 Zaprawdę, wiele wszędzie smutku i nieładu. Wśród dorosłych i dzieci.
 Wiele smutku i wiele nieładu.
 Zrozumiał i czuje.
 Opuścił mury. — Znów oddycha powietrzem swobody.
 Jedna i druga ulica.

 Zagrała trąbka Pogotowia. Szybko toczy się samochód w kierunku szpitala.