Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/32

 — Pobił tak, że się chłopiec ruszyć potem nie mógł.
 — Co się ma nie ruszać? — Przecież nie zabiłem.
 — Mało mu ręki nie złamał.
 Już odpowiadaj nie za to, co naprawdę zrobiłeś, ale i za to, co się mogło stać.
 Owszem. — Są chłopcy poważni, ale zarozumiali.
 Albo cicha woda, albo niedotykalski.
 Zaraz:
 — Odsuń się.
 — Przestań.
 — Odejdź.

 Trzeci rok chodzi Kajtuś do szkoły,
 Ale i tu ciągle skargi.
 Kiedy przyszedł do pierwszego oddziału, pani go pochwaliła.
 — Umiesz już czytać. Kto cię nauczył?
 — Sam się nauczyłem.
 — Zupełnie sam?
 — Wcale nie trudno.
 Usiadł na pierwszej ławce.
 I zaczęło się:
 — Siedź prosto. Nie kręć się. Nie rozmawiaj.
 Znów:
 — Nie kręć się. Siedź spokojnie. Nie baw się ołówkiem. — Uważaj.
 Początek godziny łatwy. Potem coraz trudniej.