Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/33

 Kiedy nareszcie dzwonek?
 Opowiada pani coś ciekawego. Wtedy okropnie złości, że przerywają. — Pani zaczyna się gniewać, aż słuchać się odechce.
 W domu wolno oprzeć się o stół, gdy ojciec opowiada, wolno oprzeć się o łóżko, gdy mama mówi bajkę, oprzeć się o kuferek, gdy babcia wspomina dawne dzieje.
 W domu wolno pochylić się i przeciągnąć i zapytać, gdy się nie rozumie.
 A w szkole chcesz powiedzieć słówko, zaraz podnoś dwa palce do góry i czekaj.
 No tak. Dużo w klasie dzieciaków, i pani nie może osobno rozmawiać, bo inni zaczną hałasować. — Ale to strasznie przeszkadza.
 — Cóż Antoś? — pyta się ojciec. — Jak ci się w szkole powodzi?
 — Hm.
 — Co w szkole słychać?
 — Nic.
 Niebardzo nawet lubi rozmawiać o szkole.
 Przeniosła go pani na czwartą ławkę koło okna.
 Ale nie wolno przez okno wyglądać.
 Na pierwszej ławce sąsiad był spokojny, a ten z czwartej zaczepia. Z tyłu za ucho ciągnie. — Nie boli, ale czego zaczyna?
 Chcesz powiedzieć, żeby przestał, i pani zaraz:
 — Nie odwracaj się.
 — A co zrobię, jak muszę?
 — Idź do kąta.