Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/34

 — Pani nie wie i mówi, — mruczy Kajtuś.
 — Wyjdź za drzwi.
 Aż wezwali ojca do szkoły.
 — Co tam zwojowałeś?
 — Biłem się z chłopakiem. Zaczął rozpowiadać, że się Kajtuś nazywam.
 — No bo prawda: tak cię nazywają.
 — Więc co, że prawda? — Co innego podwórko, co innego szkoła.
 — Trzeba było mu wytłomaczyć.
 — A jakże. Będzie się słuchał.
 — Bić się nie wolno.
 — Wiem.
 — Oj Antoś, źle zaczynasz. — Oj Antoś, bo jak stracę cierpliwość...
 W kancelarji pani bardzo się skarżyła.
 — Nie słucha się. — Niedobry dla kolegów. Rozbija się. Odgaduje.
 Zmartwił się ojciec.
 — Musisz się starać.
 Stara się, ale co?
 Parę dni już dobrze, potem znów awantura.
 Siedzi ktoś przed Kajtusiem trąca go łokciem; nie jego, a zeszyt.
 Kajtuś:
 — Zabierz rękę.
 A on:
 — Bo co? Nie pozwolisz?
 — Poczekaj: dam ci po dzwonku.
 — Dużo się boję.