Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/40

 Czy nie dziwne, że Kajtuś urośnie i także będzie tatusiem?
 Trudno jakoś zrozumieć.
 Jedno było, ale dawno. Drugie dopiero będzie. Trzecie jest, ale daleko.
 Są dalekie kraje. Tam ludzie są czarni. I dzieci czarne i nauczyciel w szkole czarny.
 Widział Kajtuś na ulicy takiego murzyna, ale nie ludożercę.
 Mówi babcia, że są oczy uroczne: jak spojrzy złem okiem, to człowiek zachoruje.
 Ojciec mówi, że nie. — A Kajtuś widział pana, który miał szklane oko, prawdziwe oko ze szkła.
 Mówi ojciec, że niema czarodziejów, ale jest fakir indyjski. Można go zakopać w ziemi, a on będzie żył. Czytał ojciec o fakirach w gazecie
 Czasem i gazeta kłamie.
 Żeby tak wiedzieć wszystko zupełnie napewno.
 Wydaje się Kajtusiowi, że przedtem ciekawiej było na świecie.
 Gdzie teraz domy i Warszawa, były wtedy lasy i bagna i niedźwiedzie.
 W lasach ukrywali się zbójcy.
 Byli rycerze.
 Byli królowie w koronach.
 Sześć białych koni ciągnie złotą karetę królewską.
 Było na co popatrzeć.