Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/41

 Napadali tatarzy. Brali w jasyr. Porywali dzieci i sprzedawali turkom w niewolę.
 Były tajemnicze zegary.
 W domu babci był zegar tajemniczy. Duży był i wisiał nad komodą, — Rodzice babci mieli ten zegar. — Mieszkali nie w Warszawie.
 — Niech babcia opowie o zegarze, — prosi Kajtuś.
 — Kiedy się ojciec gniewa, że cię straszę, a potem śpisz niespokojnie.
 — Tylko ten jeden raz, moja kochana. Przecież już wiem i tak. Przecie się nie boję.
 A no: zegar był stary, bardzo stary.
 — Złoty był, — podpowiada Kajtuś.
 — Nie złoty, a złocony. Z drzewa. Pozłacany. Rzeźbiony.
 — Na tym zegarze była ręka, a pod ręką klucz, — mowi Kajtuś.
 — Tak właśnie. Tu na dole tarcza zegara z numerami godzin, a wyżej ręka i klucz.
 — I zegar nie chodził, — mówi Kajtuś.
 — Ani chodził, ani bił. Żaden majster nie umiał go naprawić. Wisiał na ścianie i czekał czasu.
 Kajtuś przysuwa się bliżej.
 — Czy duży był?
 — Jak obraz. Wisiał nad komodą.
 — A ręka była duża?
 — Jak twoja.
 — No dalej, — niecierpliwi się Kajtuś.