Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/42

 — Ano, zegar wisi, — ani chodzi, ani bije. — Ale kiedy miało być jakie nieszczęście w rodzinie, ręka brała ten klucz, i zegar bił, dzwonił.
 — Którą godzinę? Dwunastą?
 — Nie. — Nie pamiętam. Byłam wtedy młoda, a twoja mama była maleńka. Jeszcze ząbków nie miała.
 — No i co?
 — Raz ręka wzięła klucz, i zegar bił na śmierć dziadka. Raz przed pożarem. A ostatni raz sama widziałam i słyszałam.
 — Czy głośno dzwonił?
 — Zwyczajnie, jak zegar.
 — A długo ręka ten klucz trzymała?
 — Cóż ci będę mówiła, kiedy nie pamiętam.
 — A palce ręki się ruszały?
 — Nie wiem, Antosiu.
 Kajtuś też wiele zapomniał, — nie pamięta, jak sam był mały.
 — Babciu, niech babcia opowie, jak złodzieje truli Azora.
 — Już tyle razy mówiłam. Mieliśmy dwa psy. Azor wtedy był młody, a Kado stary i mądry.
 — Czujny był, — dodaje Kajtuś.
 — Wierny, mądry pies.
 — A złodzieje podrzucili zatrutą kiełbasę, — podpowiada Kajtuś.
 — A no tak. Ale Kado poznał odrazu. Wącha kiełbasę, szczeka i nie rusza.