Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/43

 — Oj, babciu. Z tym felczerem. Taka śmieszna historja.
 — I śmieszna i nie. — Twoja mama zachorowała. I dziadek wezwał felczera.
 — Kado na łańcuchu.
 — No tak. Silny pies. Mógł poszarpać obcego człowieka.
 — Ale się zerwał z łańcucha,
 — Zerwał się i skoczył do tego felczera.
 — A on parasol otworzył.
 — Tak. Wskoczył na śmietnik i parasol otworzył.
 — A Kado w nogi.
 — Poczekaj. Nie spiesz się. — Więc Kado ogon podwinął, odskoczył. — Stoi jak głupi i woła na pomoc.
 — Pewnie myślał, że parasol strzela?
 — Kto tam wie, co pies myśli.
 Kajtuś ziewa. Nie śpiący, ale się zmęczył.
 — Śmieszne było, mówi babcia, — jak to wielkie psisko jadło z szaflika z małą kotką.
 — Z Kicią?
 — Nie. Kicia wcześniej była.
 — Więc niech babcia opowie.
 — A to tak. Nalejemy do szaflika jedzenie dla psa, a kotka zaraz już jest. Niegłodna, tylko przychodzi się draźnić. — A Kado czeka, żeby wybrała sobie, co chce. Niecierpliwi się, złości, chce łapą odsunąć. A ona jeszcze parska. — Sto pociech było.
 Śmieje się babcia, choć to dawne dzieje.