Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/44

 Śmieje się Kajtuś, choć tego nie widział.
 — Jeszcze babciu, o szczurach.
 — Ale już koniec.
 — Dobrze, — zgadza się Kajtuś.
 — A no — Stary był nasz domek, ale czysty. Ani robactwa, ani myszy. — A niedobrego mieliśmy sąsiada. Tu stoi nasz domek, tu płotek — i zaraz jego rudera.
 — Pijak był, — mówi Kajtuś.
 — Pijak i awanturnik.
 — Żonę bił.
 — Bił. Więc siedzimy raz z twoim dziadkiem. Dziadek czyta książkę, a ja szyję. Siedzimy sobie na ganeczku przed domem. Taka była altanka.
 — Obrośnięta dzikiem winem.
 — No tak. Twoja mama i wujo już spali. Dawniej dzieci wcześnie spać chodziły. A no: siedzimy — każdy swojem zajęty. Cicho. Nagle krzyk: „Ratujcie ludzie — ratunku“. Dziadek jeszcze nic — słucha. Ale ona, ta jego żona, tego sąsiada, krzyczy: „Ratunku, bo mi dziecko zabije“.
 — I dziadek skoczył.
 — W mig skoczył, Antosiu. Twój dziadek był w gorącej wodzie kąpany. Dobry bo dobry, ale sprawiedliwy.
 — Złapał laskę.
 — Grubą lachę i skoczył przez płotek.
 — I w łeb pijaka.
 — A co? Nie miał bronić dziecka?