Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/47

 Zna już Kajtuś cztery litery. Umie pisać jedynkę i czwórkę.
 — Spróbuję!

 Kiedy Kajtuś był mały, ojciec mu dawał gazetę.
 — Masz, czytaj.
 Kajtuś patrzy na gazetę i plecie, co mu ślina do ust przyniesie:
 — Etle, fetle, metle.
 Nie rozumie, co znaczy czytać.
 A wszyscy się śmieją.
 Albo smaruje ołówkiem na papierze, i zdaje mu się, że pisze.
 Teraz wie, że to były żarty.
 — Babciu!
 — Jeszcze nie śpisz?
 Wyskoczył z łóżka i niesie swoją książkę.
 «Kot w butach».
 Patrzy:
 — Kot. Trzy znaczki. Przeliczył: trzy. W środku O. Kółko — litera.
 Gdzie tu kot? — Skąd znowu kot?
 — Babciu, prawda, że we środku w kocie jest litera O?
 — Prawda, prawda. Już śpij. Ojciec będzie się gniewał.

 Wcześnie obudził się Kajtuś.
 Zaraz na podwórko.
 Prosi chłopca, który chodzi do szkoły: