Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/48

 — Pokaż litery.
 — A tobie na co? — I tak nie zrozumiesz.
 Obiecał Kajtuś fundę: ananasowy cukierek.
 — No to uważaj. — Patrz.
 Przygląda się, patrzy. — Uważa.
 Ale nie rozumie.
 A ten się śmieje.
 — Za mały jesteś. Za głupi.
 Zawstydził się Kajtuś.
 Potem nie pytał się chłopców. Bo dziewczynki cierpliwsze.
 Troszkę wytłumaczyły.
 A ojciec resztę.
 — Widzisz. — Tak jest kot, tak jest kos, tak będzie koń.
 Nareszcie wie.
 Sam się domyślił, dlaczego: rak i rok, dlaczego bat i but.
 Przeczytał na ulicy:
 „Kino“.
 Przeczytał:
 „Piwo“ — „Ser“ — „Masło“. — „Apteka“.
 Czyta szyldy sklepowe, nazwy ulic, bilety tramwajowe, pudełka od papierosów.
 Raz łatwo, więc sobie śpiewa i pogwizduje; to znów zły, bo nie może dać rady.
 — Kupię książkę szkolną. Co się mam ciągle prosić.
 Zaczął zbierać pieniądze. Zebrał trzydzieści groszy i zgubił, bo dziurę ma w kieszeni.
 Aż ojciec się ulitował i kupił.