Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/49

 — Masz. Czytaj. Może nie będziesz tak latał po podwórku.
 Ojciec zgadł: Kajtuś siedzi i czyta.
 — Prędko mu się znudzi.
 Ojciec nie zgadł. Nie znudziło się Kajtusiowi.
 Budzi się rano, zaraz książka. — Kładzie się spać, książka pod poduszkę.
 Ale najlepiej czytać nad Wisłą.
 Czyta — czyta, zmęczył się, — oczy bolą, — patrzy na wodę, na chmurę, na łódki. Odpocznie — i znów łatwo.
 Już niby wie i umie, a tu dwie litery czyta się razem, jak jedną.
 Są znaki, których się wcale nie czyta.
 Są litery małe i duże, pisane i drukowane.
 Nagle przy łatwych wyrazach stoi wyraz trudny.
 Albo wyraz drukowany nie podobny do tego, co się mówi.
 Bo mówi się: „japko“, a pisze się „jabłko“ —. Dlaczego?
 Niby znajomy wyraz, a trzeba się dopiero domyślać, co znaczy.
 Są w książkach i takie wyrazy nowe, których Kajtuś jeszcze nie słyszał.
 Bo dorośli trudniej mówią między sobą.
 Chce już Kajtuś czytać napisy w kinie.
 Aleee... Za dużo odrazu.

 Mama wróciła ze szpitala i bardzo się zdziwiła.