Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/54

 — „Człowiek”.
 A pani mówi:
 — Ty chciałeś słuchać po dzwonku, a oni nie. — Mieli prawo nie chcieć. — A ty nie przeszkadzasz nigdy? — Nie trzeba być takim porywczym.
 Powiedziała pani:
 — Porywczy, — nie: złośnik. Dziadek też był porywczy.

 Pani wyszła.
 Kajtuś został sam w klasie.
 Stało się.
 Już wie.
 Już wie teraz.
 Ten chłopak prawdę powiedział!
 Już wie zupełnie na pewno.
 Chce być czarodziejem!
 Nie paziem królewskim, nie rycerzem, nie cyrkowcem i nie kowbojem. Nie magikiem, co sztuki pokazuje. Ani Ali-Babą, ani detektywem.
 A właśnie czarnoksiężnikiem.
 Teraz już wie stanowczo. A przeczuwał dawno.
 Już nawet wtedy, gdy był mały, — gdy mama czytała bajki, gdy ojciec o dawnych dziejach prawił, a babcia opowiadała o dzikiem winie, o szczurach i o starym zegarze.
 Nawet nie siłaczem, jak Herkules, i nie gwiazdą filmową. — Ani bokserem, ani lotnikiem.
 Chce i musi poznać wszystkie zaklęcia.
 Chce być potężny...
 Ten chłopak prawdę powiedział...