Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/56

 Drugie życie inne, własne, tajemnicze, wewnętrzne.
 Niby nic.
 Bawi się, goni, zakłada się, wygrywa i przegrywa zakłady; drażni się, przezywa i błaznuje.
 Ale naprawdę, — rozmyśla o czarach i próbuje. — Różnie probuje — i czeka.
 Ćwiczy wzrok i myśli. Myślą i spojrzeniem rozkazy wydaje.
 Patrzy z całej siły na chłopca, który przed nim siedzi, na ławce. Patrzy i rozkazuje:
 — Każę ci się odwrócić. Odwróć się.
 Oczami i myślą woła, nie głosem.
 Albo patrzy na nauczyciela.
 — Chcę do tablicy. Żądam: niech mnie pan wywoła. — Chcę odpowiadać!
 Albo na ojca.
 — Chcę pięćdziesiąt groszy. Na kino. — Żądam. — Proszę. — Chcę być w kinie!
 A no, — raz się uda, wiele razy się nie udaje.
 Nic dziwnego. — Czary są trudne. — Zaczyna dopiero.
 Kajtuś czeka cierpliwie.
 Aż się doczekał.

 Pierwszy czar był taki:
 Pan chciał postawić zły stopień. Nie Kajtusiowi, nawet nie dobremu koledze, a zwyczajnemu chłopcu.
 Kajtuś mocno pomyślał:
 — Niech pióro zginie.