Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/57

 I zaraz pan się pyta:
 — Gdzie pióro? — Przed chwilą leżało.
 Chłopcy i pan szukają.
 — Niema. — Kto zabrał?
 — Nie ja... I nie ja.
 Tymczasem dzwonek. — Pan wychodzi, a pióro leży na stole, jakby nigdy nic.

 Drugi czar.
 Pan pisze na tablicy. A Kajtuś:
 — Niech się kreda zamieni w mydło.
 Chce pan pisać dalej, — nie może. — Ogląda kredę. — Zły, mruczy coś pod nosem.
 — Co się stało? — dziwi się klasa. — Co takiego? — Czego pan chce?
 Ale zaraz pan kredę mocno nacisnął i pisze. Tylko się skrzywił.
 I tak samo na geografji.
 Pan stoi przed mapą i tłumaczy. — Nudna była lekcja.
 A Kajtuś krótko tylko i prędko pomyślał:
 — Niech się mapa przekręci do góry nogami.
 Pan zamrugał. Zmarszczył czoło. Potarł oczy. — Chłopcy nawet nie zauważyli, bo po chwili mapa znów równo wisi.

 Kiedy potem liczył Kajtuś, ile mu się czarów udało, — nie wiedział nawet, czy liczyć, czy to były czary prawdziwe.
 Bo co?