Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/59

 Krzyczą:
 — Jeszcze raz. Jeszcze raz!
 A ten w bek. Nie chce, nie będzie drugi raz skakał. Nie wie, co go podrzuciło.
 Kajtuś uśmiecha się. Pomyślał:
 — Ot, głupi naród.
 Bo przyjemnie wiedzieć, czego nikt nie wie, rozumieć, czego nikt nie rozumie, i móc, czego inni nie mogą.
 Tak, to był czar.
 Ale co tam: niech będzie, że się udało nie na rozkaz Kajtusia.
 Miał ważniejsze dowody.

 Zadała pani ćwiczenie. — Nie chciało mu się, — nie napisał. — Ściągnie na pauzie od kolegi.
 Ale nie lubi się prosić.
 Może pani nie będzie sprawdzała?
 Pani wywołała tego i owego. Wreszcie kazała Kajtusiowi pokazać zeszyt.
 Przykro. — Przecież postanowił zawsze dla pani lekcje odrabiać. Bo lubi panią i wie, że pani go lubi.
 — Co będzie, to będzie. — Chcę — żądam — rozkazuję. — Niech będzie napisane.
 Idzie śmiało. Nawet nie otworzył zeszytu. Ale czuje, że musi się udać.
 Zeszyt gorący taki, potem zimny, potem już zwyczajny. — Oddaje.
 Pani zeszyt otwiera, czyta.
 — Na miejsce. Bardzo dobrze.