Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/60

 Wraca Kajtuś, — siada.
 Patrzy: jest ćwiczenie w zeszycie.
 Pismo czarne, zwyczajne, potem blade, — już ledwo znać — i znikło.
 Westchnął. Zmęczony się czuje. — W głowie mu się kręci.

 Czar z rowerami.
 Na pauzie.
 Chłopaki gonią się, krzyczą, tłoczą i popychają. — Nudzi się. — Plątanina.
 Kajtuś zły pomyślał:
 — Niech będą wszyscy na rowerach.
 Przestraszył się, kiedy zobaczył.
 — Już dosyć!
 Gdyby trwało dłużej, byliby się pokaleczyli, ręce i nogi połamali. — Nie umieją przecież, a zresztą, jak się zmieszczą, w dodatku rozpędzeni?
 Cisza zapanowała;
 Groźna.
 Kajtuś blady, spocony.
 — Niech zapomną, — rozkazał.
 Skończyło się szczęśliwie.
 Jeden tylko leży na podłodze, za głowę się trzyma. Nie wie, czy go kto popchnął, czy się sam przewrócił.
 Tylko jeden spadł z roweru i nabił guza.
 Zapomnieli wszyscy, tylko woźny rozgląda się niespokojnie. Może dlatego, że stary. Widać, że coś podejrzewa.