Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/61

 Potem siedzi Kajtuś w ławce i myśli, coby się stało, gdyby nie powiedział odrazu, że dosyć. — Jakby to się skończyło.
 Wygląda tak, że trudniejsze są czary, które długo trwają.
 Dlaczego jedno uda się odrazu, a drugie wcale?
 Może i prawdziwi czarodzieje chcą czasem, a nie mogą? — Może czasem inaczej wychodzi, niż chcieli? — W bajkach mówi się o czarach, które się udały.
 Kajtuś jest jakby uczniem dopiero. Bada, uczy się, probóje.

 Było tak.
 Była klasówka z rachunków.
 Pan podyktował zadanie.
 — Za trudne, — wołają chłopcy. — Nie wiemy. Nie możemy.
 A Kajtuś:
 — Niech się atrament zamieni w wodę.
 I zaraz.
 — Proszę pana. Atrament nie pisze. To woda.
 Zawołał pan woźnego.
 — Wczoraj nalałem, — mówi woźny. — Taki sam atrament, jak w całej szkole. Musieli chłopcy coś wsypać.
 Dyżurny nie wie, nie widział, — Był atrament. Nikt kałamarzy nie ruszał. Jakżeby nie zauważył?
 Pan polizał raz i drugi, wypluł, wzruszył ramionami. — Udaje, że rozumie.