Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/63

 — Dobrze, dobrze. — Duchy. — Proszę do kancelarji. A chłopcy do klasy!
 Przeciągnął się Kajtuś, ziewnął zniechęcony.
 Że też nie można zrobić czegoś, coby naprawdę było ciekawe. — Zawsze się skończy jakoś głupio.
 Niby czarodziej, — no i co z tego?
 Żal mu woźnego. Bo co stary winien? — A wziął go kierownik do siebie i pewnie ruga.
 Nie chciał Kajtuś naprawdę martwić nikogo.

 Znów dwa ważne czary udały się Kajtusiowi, - jeden zaraz po drugim.
 Był w klasie bogaty kolega.
 Przynosi na śniadanie różne przysmaki. Łakomy i chytry, — nigdy nie poczęstował nikogo. — Przyniesie ciastko z kremem, potem papier wylizuje jęzorem.
 Zaraz rano widzi Kajtuś, że żarłok wyjmuje swoją paczkę. — Kajtuś spojrzał ostro, chwycił głęboko powietrze — i:
 — Niech ma żabę, zamiast śniadania.
 Krzyk zaraz:
 — Żaby w klasie.
 Żarłok oczy wybałuszył, stoi jak nieprzytomny. Żaba skacze, a oni się śmieją.
 — Patrzajta. Żabę przyniósł na śniadanie.
 — Pewnie zagraniczna.
 — Z kremem.
 — Kiedy przyniósł, niech zjada.
 Wchodzi pani do klasy.