Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/65

 Już nikt go nie lubi — Bo rozbija się. Już nawet starszych zaczepia.
 A pokłócił się z chłopcem z szóstego oddziału. — wyraźnie się narywa.
 Otoczyli ich kołem. Dziwią się. Czekają na bójkę.
 — Może i mnie przezwiesz osłem?
 — Owszem. I ośle uszy ci przyprawię.
 Miał Kajtuś w kieszeni lusterko, którem puszczał zajączki słoneczne po ścianie; nawet w klasie na lekcji.
 Podaje mu lusterko i mówi:
 — Masz. — Patrz.
 Natężył myśl, — napiął jak łuk czarodziejską wolę. Zażądał. Rozkazał.
 Ten patrzy: wydłużyły się uszy, urosły w górę. I znikło.
 Co takiego? — Czy naprawdę, czy się tylko zdawało?
 — Skąd masz to lusterko? — Sprzedaj. — Naucz, jak się to robi.
 Zapomnieli o kłótni. Myślą, że jakaś sztuka.
 — Oddaj, — mówi Kajtuś leniwie, z wysiłkiem.
 Zlękli się. — Widzą, że stoi blady, — wargi mu posiniały. — Oparł się o ścianę.
 Rozbiegli się. Kajtuś sam został.
 — Trudny być musi czar zmieniać ludzi w zwierzęta, jeżeli same uszy tak mnie zmordowały.
 Samotny się czuje i słaby.
 Inaczej sobie to wszystko wyobrażał, gdy pragnął zostać czarodziejem.