Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/66

 Aż trzynasty czar i ostatni w miesiącu: muchy.
 Pan objaśnia. Kajtuś nie słucha. Myśli o tem i owem. Nie wie nawet, gdzie jest i co się dzieje wokoło.
 Czy róża, którą dałem pani, też zaraz znikła? — Może przeciwnie: nie zwiędnie, nie uschnie, bo czarodziejska, bo wyczarowana.
 Patrzy na piec, na sufit, na ściany.
 Widzi na piecu muchę.
 Mucha idzie w górę, prędko, — jakby się spieszyła i bała się spóźnić. — Potem przystanęła, jakby sobie coś przypomniała, — i wraca. — I tak trzy razy: w górę, na dół, w górę, na dół — po piecu. Potem frunęła i znikła.
 Czego szukała na piecu, dlaczego się obraziła?
 Rozgląda się Kajtuś, a mucha siedzi na ścianie. — I tak samo: trzy razy w górę, trzy razy w dół. Więc chyba ta sama?
 A na suficie cztery muchy; dwie duże, dwie małe. — Tak śmiesznie maszerują parami. — Przyleciała piąta.
 Pan odwrócił się i patrzy na klasę.
 — Zrozumieliście?
 Przestraszył się Kajtuś, bo pan każe powtórzyć.
 I nagle myśl:
 — Żeby mucha siadła panu na nosie.
 I mucha już siedzi i czeka na dalsze rozkazy.
 — Niech trzy muchy...