Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/72

 Nie udało się.
 Może wieczorem?
 Są czary, które się udają tylko o północy. — Zanim kur trzykroć zapieje.

 Lekcje odrobił. Bierze za czapkę.
 — Antoś, ty dokąd? — Późno. — Ojciec wróci z roboty.
 — Przyjdę zaraz. — Za chwilkę.
 Na ulicy latarnie się już palą.
 Błoto.
 Tramwaj się przesunie. Samochód zaświeci, — przeleci.
 — Chcę znaleźć.
 — Niech znajdę.
 — Żądam. Rozkazuję.
 — Złotówko, znajdź się.
 Znalazł. — Tak dziwnie.
 Już wracał, żeby się w domu bardzo nie gniewali.
 Tak dziwnie, — kiedy zupełnie stracił już nadzieję.
 Już wracał.
 — Trudno. — Nie dziś, to jutro. — Nie jutro, to za tydzień.
 Nagle samochód jedzie. — W błocie coś błysnęło. — Nachyla się: moneta. Obok latarni, na samym brzeżuszku chodnika. Wisi prawie.
 Pięćdziesiąt groszy.
 — Dobra nasza!
 Chuchnął na szczęście.