Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/73

 — Dosyć.
 I pędem, co tchu — do domu.

 Drugi raz.
 Chciał znaleźć na ulicy, a znalazł na schodach, ale tylko pięć groszy.
 Tylko piątka; ale nowa, — z blaskiem, — jak złoto.
 I dawniej zdarzało się, że Kajtuś znajdzie to i owo. — Zgubił gumkę, znalazł ołówek; zgubił pióro, znalazł temperówkę.
 I Kajtuś gubi i inni. Bo wypadnie coś w biegu z kieszeni, albo wyślizgnie się z teczki.
 Albo dorosły rzuci; bo wyrzucają takie rzeczy, które mogą się przydać: jakiś sznurek, pudełko, buteleczkę, program do kina.
 Ale to zupełnie co innego.

 Trzeci raz było inaczej.
 Już zniechęcony, wcale nie szukał. Śpieszy się do szkoły.
 Nie, to nie.
 Gdy nagle.
 — Chcę znaleźć sto złotych.
 Bo co ryzykuje?
 I zaraz koło narożnego sklepu przy samym schodku, — podnosi całą złotówkę, a obok: dwa razy po pięćdziesiąt groszy. — Więc razem dwa złote.
 — Więc może więcej żądać? — Może się z nim targuje nieznany naczelnik?