Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/74

 Wtedy pierwszy raz przyszło mu do głowy, że i czarnoksiężnik ma swój rząd i władzę. — Nie jest niezależny. — Są jakieś tajne rozkazy.
 No więc co? — Ma dwa złote. — Wesół idzie do szkoły.
 Spotkał kolegów. — Pochwalił się. — Pokazał.
 Nie przeczuwa, że będzie miał przykrość.
 Bo było tak, że ostatnio zaczęły ginąć różne rzeczy w szkole: giną śniadania, książki, rękawiczki, szalik.
 Próbował nawet Kajtuś wykryć szkodnika czarodziejskim sposobem, bo nieprzyjemnie. — Ale nic z tego nie wyszło.
 I właśnie na Kajtusia padło podejrzenie, że chłopcu zabrał.
 Bo pani zbierała składkę od tych, co jeszcze nie dali. A tamten w bek: miał dwa złote, — zginęły, — ukradli.
 — Gdzie miałeś?
 — W teczce. — Nie teczce, a w kieszeni.
 — Możeś zgubił na ulicy?
 — Nie. — Były. — Miał w szatni. — Położył na oknie.
 — Kto z was ma jakie pieniądze?
 Chłopcy wyjmują, pokazują. — Ten ma dziesięć groszy, ten trzydzieści, ten ma dwie zagraniczne monety.
 Kajtuś odrazu się przyznał.
 — Skąd masz dwa złote? — pyta się pani.
 — Znalazłem na ulicy.
 Pani nieprzyjemnie spojrzała na Kajtusia.