Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/75

 Wzięła pani dwa złote i pyta się tamtego:
 — Twoje?
 A tamten:
 — Moje.
 Dopiero wtrącili się chłopcy:
 — On kłamie, proszę pani. — Wcale nie jego. — Nie miał. — On udawał, że płacze.
 Kajtuś spokojnie patrzy pani w oczy. Tamten stoi czerwony, zmieszany. Aż wyjąkał:
 — Moje były całe: jedne, razem dwa złote. — Nie osobno.
 — Mogę mu dać, — mówi Kajtuś. — Niech bierze.
 Pani nie wie, co robić; a chłopcy buntują Kajtusia:
 — Nie dawaj, głupi. — Patrzcie go: oszukaniec. — Mówi, że miał na oknie, w kieszeni i w teczce. Miał inne, a mówi, że jego. — O znalazł się mądry. — On kłamie. — Nie miał wcale. — Zawsze oszukuje. — Kajtuś pokazał nam na ulicy, że znalazł.
 Kajtuś wzruszył ramionami.
 Pani chwilę pomyślała.
 — Opowiedz, gdzie znalazłeś?
 Powiada, jak było. — Zamilczał, rozumie się, o czarach.
 — Więc dajesz?
 — Niech weźmie, kiedy mówi, że zgubił. To przecież nie moje.
 A tamten bierze. Ręce mu się trzęsą. I już teraz naprawdę płacze.