Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/76

 Znów dziwnie jakoś poplątane.
 — Może czarodziejska siła jednemu daje, drugiemu zabiera?

 Bo przedtem także.
 Chciał spróbować inaczej.
 Chciał wypróbować, czy można na innego przelać swój czar.
 Wydał rozkaz, żeby mama znalazła złotówkę.
 A mama wraca z miasta i dziwną historję opowiada:
 — Znalazłam pięć złotych. Rozglądam się, kto zgubił. — Widzę, staruszek szuka. Pytam go się. — Ucieszył się biedaczysko. Właśnie było jego.
 Dziko jakoś wyszło.
 — Takie to wszystko pokiełbaszone, że ani rusz zrozumieć.

 Znalazł Kajtuś scyzoryk i kredki.
 Scyzoryk leżał na środku ulicy. — Leżał tak wyraźnie, a nikt go nie widział i nie podniósł. — Zupełnie, jakby czekał na Kajtusia.
 Tak samo z kredkami.
 Całe nowe pudełko, — i akurat wtedy, kiedy pan zapowiedział, że postawi na okres dwójkę, jeśli kredek nie będą mieli.
 Niby nawet nie czar, a przecież nikt całego nowego pudełka nie zgubi.
 Potem scyzoryk zginął Kajtusiowi, Zostawił go na ławce, a po pauzie nie było. — Może kto