Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/78

 Znał ją. Oddawna, zawsze tu handlowała. — Czasem u niej kupował.
 Nie lubił jej, bo opryskliwa dla młodych. Ani obejrzeć nie pozwoli, ani wybrać, ani się potargować.
 Zaraz:
 — Bierzesz, czy nie bierzesz. — Idź do żyda. — Nie kupuj.
 (Prawda, że i chłopcy nieraz dokuczą).
 Przechodzi Kajtuś z kolegą. Patrzy, a baba drzemie.
 — Niech fajtnie.
 W ten mig — ona fajt!
 Za kosz chwyciła, żeby się zatrzymać, — i razem z koszem leży na ziemi.
 Łobuzerja w śmiech.
 — Babcia się urżnęła.
 Nie potłukła się nawet, ale zawstydziła.
 — Pierwszy raz w życiu. — Jak jaka pijaczka. — Ludzie się śmieją. — Taki wstyd! — Dwadzieścia lat handluję. Lato nie lato, zima nie zima. — Pierwszy raz — taka hańba.
 Mało się nie rozpłacze
 Żal się Kajtusiowi zrobiło. Pożałował starą.
 Kazał koledze pilnować, żeby kto jabłek nie ruszał, a sam zbiera rozsypane.
 — Dziękuję ci, chłopczyno, dziękuję, kochanie. — Masz, weź za dobroć jabłuszko.
 I wtyka mu w rękę jabłko, ale robaczywe.
 Kolega żartuje, a Kajtuś zły.