Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/79

 — Bardzo mi było potrzeba ze starą zaczynać?

 Aż doczekał się czaru, ale już stałego. — Co wieczór się powtarzało. — Pożytku nie tak znów wiele; ale ważny dowód, że siłę czarodziejską naprawdę Kajtuś posiada.
 Zaczęło się późnym wieczorem.
 W domu.
 Wśród ciszy.
 Leży Kajtuś w łóżku i zasnąć nie może.
 Słyszy oddechy śpiących rodziców i babci.
 Nie boi się, ale przykro jednemu nie spać. — Samotny czuje się człowiek w ciemności.
 Nagle zaskrzypi podłoga, jakby ktoś chodził. Coś stuknie w szafie, czy za szafą, jakby ktoś się skradał.
 Aż nareszcie jeść mu się zachciało.
 — Gdyby tak pod poduszką tabliczka czekolady, albo coś innego.
 Nic więcej nie pomyślał. Jeżeli dodał jakiś wyraz, to chyba zapomniał.
 I zaraz usłyszał szelest; jakby pod poduszką mysz zachrobotała.
 Sięga ręką: jest. — Torebka!
 Torebka. — Nie odrazu otworzył. Bo poco się śpieszyć? — Tylko palcami namacał: zgaduje.
 Aż śmiało klamerkę odgina.
 Wysypał na rękę: dziewięć czekoladek nadziewanych, dziewięć rodzynek dużych i dziewięć migdałów.