Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/8

 Założyli się.
 Tak. Wstąpi. Niby, że kupuje.

 A no: ostatnia lekcja.
 A no: ostatni dzwonek.
 Zapakowali teczki.
 Czapki na głowy.
 — Więc idziemy?
 — Idziemy.
 A no: schody, podwórko.
 Potem brama.
 I już ulica.
 — Ja będę stał przed sklepem.
 — Jak sobie chcesz. — Tylko nie śmiej się w szybę, bo się domyślą.

 Pierwszy sklep — apteka.
 Wchodzi Kajtuś do apteki.
 Pan wydaje lekarstwa powoli, żeby się nie pomylić — Kajtuś cierpliwie czeka swej kolejki,
 — A tobie, mały, czego?
 — Proszę o dwa zeszyty: jeden w kratkę, a drugi do rysunków.
 — Nie mamy do rysunków, tylko wszystkie w kratkę, — zażartował pan aptekarz.
 — To przepraszam.
 Kajtuś ukłonił się grzecznie.
 Żal się panom zrobiło.
 — Idź na prawo, — obok. Tam dostaniesz.
 — Dziękuję.