Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/80

 Przeliczył. — Jeść, czy nie?
 Spróbował. — Słodkie, smaczne. Nie różnią się od zwyczajnych, które sprzedają w sklepach.
 — Dlaczego dziewięć?
 Zjadł wszystkiego po osiem, a resztę obejrzy rano. — Papier torebki wydał mu się sztywny.
 Chce schować do kieszeni, bo pod poduszką się czekolada roztopi. — Więc siada i sięga po spodnie. A krzesło stuknęło.
 — To ty, Antoś? — obudziła się babcia.
 — Ja.
 — Dlaczego nie śpisz jeszcze?
 — Spałem.
 A rano nic w kieszeni nie było.
 I tak co wieczór: czekoladki, rodzynki, migdały.
 Wypróbował, że nie trujące. Chce poczęstować. Zostawił trzy. — Mówi:
 — Niech będą. Niech nie zginą.
 I są. Nie zginęły. Częstuje.
 — Skąd masz? — pyta się mama.
 — Kolega dał.
 — Jedz sam.
 — Jadłem. Zęby mnie bolą.
 Nieprzyjemnie kłamać; ale co robić?

 Inny czar udał się i nie udał.
 Bardzo chciał mieć zegarek.
 Już wiele razy myślał, żeby zamiast torebki coś pożytecznego. Ale bał się popsuć pośpiechem.
 Aż doczekał się. — Znów wszyscy spali.