Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/81

 Powiedział jakieś wyrazy egipskie czy arabskie. Powiedział zaklęcie i...
 — Zamiast przysmaków niech będzie...
 Zaraz znajomy szmer pod poduszką i ciche tykanie zegarka.
 Słyszy. — Ręką sięga. — Roześmiał się.
 — O, jaki hojny.
 I zegarek i torebka też pod poduszką.
 — Antoś, ty się śmiejesz?
 — Ja. Takie śmieszne mi się przyśniło.
 Babcia zadowolona, że nie jęczy ze snu, nie zgrzyta zębami. — Więcej nie pytała.
 A rano zegarka nie było.
 Próbuje i tak i owak przez kilka wieczorów, ale już tylko słodycze.
 — A może lepiej się stało.
 Bo widzi, że nic, więc uspokoił się i prędzej zasypia.
 A bardzo, bardzo już był zmęczony.

 W domu zauważyli, że Kajtuś posmutniał, zmizerniał.
 Stracił apetyt. Mało się bawi na podwórku. I śpi niespokojnie.
 Dawniej pałaszował, że no. — Chleb nie chleb, ser nie ser, — kluski, kartofle, pierogi.
 — Gdzie się to jedzenie podziewa w chłopaku? — Je dobrze, a suchy, jak szczapa.
 Czytał babci gazetę, grał z ojcem w warcaby. — Teraz nie je, wymawia się od wszystkiego: że go głowa boli.