Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/83

 Patrzy na ludzi, na sklepy. — Pies przed bramą siedzi. Przystanął Kajtuś, cmoknął, — pogłaskał psa.
 Znów tramwaj w pełnym biegu.
 Odwrócił się, żeby zobaczyć numer.
 I nagle myśl:
 — Chcę fiknąć kozła w powietrzu i stanąć na dachu tramwaju.
 Jakiś wiatr — moc — siła, — coś go podrzuciło w górę. — Już w powietrzu, głową na dół. — Wyprostował się i stoi na dachu tramwaju.
 Jakaś kobieta krzyknęła. Ktoś na balkonie podniósł ręce do góry. Pies zawył. — Zawołał szofer:
 — Trzymaj się, bo zlecisz.
 Kajtuś zachwiał się i już ma chwycić za drut. — I już w ostatniej chwili przypomina sobie, że w drucie jest prąd elektryczny o wysokiem napięciu.
 Jak piorun. — Tak właśnie w Ameryce zabijają w więzieniach skazańców.
 Pada Kajtuś. Potoczył się. W uszach zaszumiało. — Ma spaść. — Zdążył:
 — Chcę fiknąć na ziemię!
 Znów wywinął w powietrzu. Stoi na chodniku.
 Gapie się cisną. Zbliża się policjant.
 Uciekł.
 Zasapany zatrzymał się dopiero na trzeciej ulicy.