Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/86

 Zjadł.
 Lekcyj mało, więc wybiegł na podwórko.
 — Myśleliśmy, — mówią chłopcy, — żeś już taki dumny.
 — Wcale nie.
 — A dlaczego nie przychodziłeś?
 — Buty miałem dziurawe.
 I pomyślał zaraz:
 — Teraz będę więcej prawdę mówił.
 Zabawa pysznie się udała. Nikt ani razu nie przeszkodził.
 A wieczorem rozmawiał przy herbacie. Grał z ojcem w warcaby. Późnym wieczorem spać się położyli.

 Z przyzwyczajenia sięgnął pod poduszkę. Torebki nie było, a jeszcze go w palec ukłuło.
 — Może wrzeciono? — pomyślał, wysysając krew z palca; bo przypomniał sobie bajkę o śpiącej królewnie.
 Ale nie na sto lat usnął, a na zwyczajne godziny. — Obudził się rzeźki. Żadnego śladu na palcu nie znalazł.
 W drodze do szkoły postanowił zbadać, czy choć trochę siły magicznej posiada.
 — Niech temu elegantowi urwą się guziki, i portki opadną.
 Zaraz jeden guzik się urwał i po kamieniach potoczył.
 — Niech policjantowi czapka sfrunie.
 Podskoczyła na głowie, ale nie spadła.