Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/87

 — Władza moja trwa i wróci za miesiąc.
 Wieczorem obliczył na kartce, ile mu się czarów udało, — osobno w domu, w szkole, na ulicy. — Osobno zapisał ważne i mniej ważne. Odrzucił czary wątpliwe.
 — Nie warto nawet liczyć. Może mi się tylko zdawało?
 Bo zapomniał, co wcześniej, co później. Nie pamiętał dokładnie, jak było.
 — Moźe czarodziej ma prawo wykonać dziewięć czarów, albo siedem, albo trzynaście na miesiąc?
 — Może czary udają się tylko w poniedziałki i piątki?
 Szkoda, że nie zapisywał tajnemi znakami, żeby nikt nie zrozumiał, nawet jak znajdzie kartkę.
 Mówią w bajkach, że czarodzieje mają uczniów. Pewnie, że tak łatwiej. Ale Kajtuś sam już sobie poradzi.
 Kiep ten, co chce łatwo.
 Właśnie ciekawe, co trudne!
 — Nie odrazu Kraków zbudowany, głosi przysłowie.
 Nawet na stolarza i na inżyniera trzeba długo się uczyć, a sztuka czarnoksięska trudniejsza od wszystkiego.
 Toć wiele mu się udało, choć młody i niedoświadczony; choć sam, bez przewodnika.
 Tak. — Sam!
 Bo kogo się poradzi?
 — Powie w tajemnicy koledze?