Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/92

 — Poco ci te butelki i kość — mówi babcia. — I tak dosyć masz śmieci.
 — Przyda się — mówi Kajtuś niechętnie.
 Dorośli myślą, że wszystko głupstwo, co ich nie obchodzi, i wszystko śmiecie, czego nie można kupić i sprzedać.

 Upłynęły dwa tygodnie. Potem Kajtuś zaczął się niecierpliwić. — Bo jeśli każdy czeka na święta, albo na imieniny, to cóż dopiero czarodziej na urlopie?
 W dodatku zaczęło się źle powodzić i w domu i w szkole.
 Aż rozgniewał się Kajtuś: na siebie i swój niemądry żart z tramwajem. A najbardziej na szkołę.
 Bo tak:
 Był dyżurnym. Nie chciał wpuścić chłopców do klasy. On ciągnął wdół klamkę, a on pcha do góry.
 Cała kupa się za drzwiami zebrała.
 Klamka żelazna przecie. Kto mógł przewidzieć? A tymczasem — trrach — złamała się.
 Zaraz pan na niego:
 — Znów zaczynasz swoje dawne sztuki? Psujesz, niszczysz. — Patrz: ściany pochlapane, ławki pokrajane. — W chlewie chcesz się uczyć?
 Już tak jest, że gdy łobuz się uspokoi, a potem raz mu się nie powiedzie, zaraz wszystko razem się wali.