Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/93

 I za klamkę ojciec musi zapłacić, i na trzeciej przerwie pobił się z chłopakiem, i na lekcji dostał niesprawiedliwy stopień.
 To do reszty go zirytowało. Bo co ma sprawowanie wspólnego z nauką? — Jeżeli umie, powinien mieć dobry stopień. Łobuz może się dobrze uczyć, a spokojny może być leniuch, albo niezdolny. — Poco się uczyć, jeżeli nie uszanują?
 Akurat pani zachorowała, a pan posłał do ojca.
 Ojciec miał wtedy swoje zgryzoty, bo babcia chora, i ojciec pracuje tylko trzy dni w tygodniu, więc zarobek lichy, i z wypłatą zwlekają.
 — Poczekajcie — odgraża się Kajtuś. — Niedługo kończy się miesiąc. Niech się dorwę do czarów, zaraz szkoła pofrunie do ludożerców, a pana zamienię w szczura i karmić będę dwójkami. — Nasypię mu dwójek do miseczki, i niech je, — smacznego!
 Myślał, że ojciec bardzo się rozgniewa. — Ale nie: przygarnął Kajtusia, pocałował w głowę i tylko smutnie powiedział:
 — Staraj się, Antoś. Wiem, że ci trudno.
 Kajtuś zaraz zapisał w dzienniczku:
 „Moje postanowienia:
 1. Nie żartować. Nie błaznować.
 2. Nie bić się.
 3. Nie latać z chłopakami.
 4. Lekcje odrabiać.
 5. Dużo czytać.
 Czyta Kajtuś. — W domu bieda. To babcia, to mama na zmianę słabują.