Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/94

 Aż nadszedł ostatni dzień miesiąca.
 Tak niespodzianie.
 Jutro wróci mu władza. — Od czego zacznie. — Prócz butelek i słoików, wcale się nie przygotował.
 Po pięciu lekcjach wrócił do domu. — Nie jadł obiadu: dla ojca więcej zostanie.
 Wyszedł nad Wisłę. Przeszedł most.
 Dzień był parny.
 Pojedzie za miasto.
 Uczepił się z tyłu tramwaju. Pięć przystanków przejechał. — Konduktor go zgonił.
 Idzie. — Potem tak samo, już innym tramwajem. — Potem pieszo szosą, — potem drogą polną, — i w lasek brzozowy.
 Brzozy, brzozy, — potem dęby, sosny i dęby.
 Ani myśli, kiedy do domu. — Idzie w las coraz głębiej. — Jakby go kusiło.
 Aż zmęczył się. — Głodny. — Usiadł. — Położył się na trawie. — Patrzy w niebo poprzez gałęzie. — Rozpiął marynarkę.
 Cisza.
 Zasnął.
 Zły miał sen: gonią go, — ucieka, gazy trujące za nim puścili. Aż w gardle dusi. — Głowa boli.
 Zimno!

 Otworzył oczy.
 Rozgląda się, ździwiony. — Acha, — w lesie. — Patrzy w górę: wierzchołki drzew mocno się kołyszą. — Złowrogi szum. — Wiatr.