Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/95

 Ciemno.
 Strzał. — Nie strzał, a grzmot. — I zaraz deszcz. — Duże, ciężkie krople.
 Znów: błyskawica i grzmot.
 — Burza. — Burza w lesie.
 Oprzytomniał.
 Zerwał się i biegnie.
 — Do szosy. — Do tramwaju.
 Ale w którą stronę?
 Nie wie.
 Zabłądził.
 Źle.
 Biegnie. Ale dokąd? — Wszystko jedno. Znów grzmot.
 Czapka przemokła, z daszka ciurkiem leci. Ubranie cięży. W butach woda chlupie.
 — A może to zasadzka? — Tak właśnie Madej zbłąkany podpisał cyrograf i duszę zaprzedał.
 Zdaje mu się, że ktoś się czai za drzewem.
 Przystanął. — Nie, — to krzak. — Pędzi dalej.
 Las niby się skończył, ale ani szosy, ani rowu przy szosie. Tylko ponure pnie ściętych drzew.
 Poślizgnął się i upadł. Z trudem wstaje. — Skręcił w lewo.
 Zdala zamajaczyło światełko.
 Może chata, może ślepia wilcze, może kryjówka czarodzieja, który go wciągnął w las, uśpił, burzę sprowadził, a teraz kusi tem światłem?