Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/96

 Iskierka zapala się i gaśnie, — to jedna, to dwie, — zbliżają się, oddalają.
 Znalazł nareszcie drogę. Ślady kół.
 Teraz błoto lepi się, i nogi grzęzną.
 Usłyszał wołanie. Głos babci:
 — Antoś, Antoś!
 Przystanął. Wsłuchuje się. — Nie, zdawało się tylko.
 Mija mostek drewniany. — Może się załamie? — Kajtuś wpadnie do wody, a topielica pociągnie go w głębię.
 Księżyc wypłynął na niebo, — Kajtuś zobaczył topielca. — Zamknął oczy. — Ucieka. — Ale już nie ma sił.
 Oparł się o słup. — Kolana się ugięły. — Leży. — Czeka.
 Usłyszał turkot kół. — Przyjaciel, czy wróg, — pomoże czy zabije?
 Wszystko jedno. — Było zimno, a teraz gorąco. — Zakasłał. Boli.
 — Mamo!
 Jęczy.
 — Hola, kto tam? — Ty skąd? — Co za jeden?
 — Nie zabijaj, — prosi Kajtuś. — Dam baranka ze złotą wełną.
 Jeszcze jakieś pytania, ale Kajtuś nie odpowiada. — Czuje, że mocne ręce unoszą go w górę. — Już leży na czemś miękkiem. — Nie otwiera oczów. — Kołysze się.
 — Wiśta — wio!