Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/97

 Budzi się i drzemie naprzemian.
 Krzyknął. — Zerwał się.
 — Nie wstawaj, bo spadniesz z wozu.

 Obudził się w obcej izbie. Leży na ławce
 — Na masz. Pij.
 Chciwie łyka ciepły, dobry płyn.
 Mówią coś, pytają się. Kajtuś słyszy, ale nie odpowiada. Nazbyt zmęczony.
 Słyszy głos kobiety:
 — Co z nim zrobimy, z chłopakiem?
 — Odwiozę do szpitala. Może rano co powie.
 — Czy aby nie zemrze w nocy?
 — Nie gadaj.
 — Ot kłopot.
 — A co, — miałem go w polu zostawić, ty durna?
 — Tego nie mówię.
 Gdy się znów obudził, czuje, że go ubierają. Ubranie nieprzyjemne, twarde. — Kajtuś broni się, odpycha. Chce leżeć spokojnie.
 — No prędzej. Pojedziesz do taty.
 — Oj głowa. — Już. — Dosyć.
 Wynieśli go. — Znów jedzie.
 Otworzył wreszcie oczy. Poznał wysokie domy. Poznał policjanta.
 — Gdzie mieszkasz? Jak się nazywasz?
 Chce się uśmiechnąć, ale nie może.
 Znów go wiozą. Zdejmują. Niosą. Kładą. — Znów rozbierają i ubierają. Tak męczą go ci czarodzieje.