Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/98

 Znów oczy otworzył. — Widzi: już nie policjant i domy, a biały pokój i pani biało ubrana.
 — Wróżka? — pyta się Kajtuś.
 — Tak, wróżka.
 — Biała. Czysta.
 — Tak. Biała. Czysta. — Śpij.
 — A krasnoludki?
 — Są też. — Jak się nazywasz?
 — Nie wiem.
 Wcale się nie nazywa. — Jest mu wszystko jedno. — Leży w białem łóżku. — Ciepło, gorąco, — dobrze.
 Kaszle.
 — Boli!

 — Już przytomniejszy, — mówi pielęgniarka szpitalna.
 — Więc gadaj, dlaczego uciekłeś z domu? — pyta się doktór.
 Kajtuś odwrócił się plecami i przykrywa kołdrą na głowę. — Nie lubi tego pana, który go puka i słucha przez rurki.
 — Powiedz, co w nocy w rowie robiłeś? Jaki czarodziej cię tam zaniósł?
 Doktór siłą sadza Kajtusia.
 A tu nagle — ojciec wchodzi na salę.
 — Antoś, co się z tobą stało?
 Nie wie Kajtuś, czy widzi ojca naprawdę, czy znów mu się zdaje.
 Nie słucha, o czem rozmawiają. Dobrze, że dali mu spokój.