Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/103

zynkę. Myśmy już byli duzi, w czwartym czy piątym oddziele, a ona w pierwszym. I czasem ją spotykaliśmy, i ona się z nim całowała. Mała i do tego cioteczna siostra. No, więc co takiego?
 Jeszcze miałem jednego. Był o dwie klasy wyżej. Bo zdarza się, że starszy zaznajomi się z małym, i razem wracają, jeżeli się szkoła razem akurat kończy. — Ale raz kazał mi czekać, a potem szedł z kolegą i z nim rozmawiał, a mnie jakby nie widzi. Plączę się obok, jak piąte koło u wozu. Więc widzę, że zajęty, no i przechodzę na drugą stronę ulicy i patrzę, czy się zapyta, dlaczego odchodzę. A on nic. — Nie obraziłem się, ale pomyślałem: «ma mi łaskę robić». I tak się skończyło.
 Pamiętam to wszystko i teraz już jestem ostrożny. Wolę poczekać, aż znajdę kogoś nietylko do latania, ale żeby z nim można o różnych rzeczach porozmawiać. Nietylko o szkole, ale wogóle.
 Więc idę, a Mundek na drodze dogonił.
 — Szukałem cię w szkole, — mówi.
 Nic nie odpowiadam. — Idziemy obok. A on się pyta:
 — Może nie chcesz ze mną chodzić?
 Widzę, że delikatny, bo innyby się nie pytał.
 Mówię:
 — Owszem, chcę.
 Spojrzał uważnie, czy naprawdę, czy tak tylko mówię. Uśmiechnęliśmy się.
 — Chcesz się ścigać z tramwajem?
 — Eee, codzień się tam ścigać. Dosyć się na pauzach wylatałem.