Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/114

nie zepchnął. — Taki ordynus, cham, a jeszcze dorosły, — dzieciom przykład daje.
 I znów jeden popchnął. Jakoś odgarnął mnie, jak nieżywego człowieka: mało mi suknia nie wypadła. I co ja złego takiego powiedziałem? Każdyby tak samo powiedział:
 — Ostrożniej.
 A on, jak nie wsiądzie na mnie:
 — Ja ci dam ostrożniej.
 Powtórzyłem tylko:
 — No, bo ostrożniej.
 A on swoją łapą pod brodę.
 Mówię:
 — Niech pan puści.
 A on:
 — To nie urągaj.
 Mówię:
 — Nie urągam.
 A tu jakiś stary się wtrąca. Nic nie widział, nic nie wie, — i zaczyna:
 — Takie to teraz wychowanie. Starszemu łobuz nie ustąpi.
 Powiadam:
 — Bo nie mówił, żeby ustąpić.
 A ten do mnie:
 — Już ja ci powiem, szczeniaku.
 — Nie jestem szczeniakiem, tylko człowiekiem, a pan nie ma prawa się pchać.
 — Będziesz mnie uczył, co mam prawo.
 — Bo pewnie.
 Serce mi bije i w gardle dławi. — Niech będzie