Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/115

awantura. Nie dam się. A tu się ludzie zaczynają patrzeć. Dziwią się, że mały, a tak się odgryza.
 — No, a co mi zrobisz, jak ci dam tak po uszach?
 — Zawołam milicjanta i każę pana aresztować, że pan awantury w tramwaju wyrabia.
 A tu jak się wszyscy nie zaczną śmiać. I on też. Już się nawet nie gniewają, tylko się śmieją, jakbym jaki żart powiedział. Aż z ławek wstają, żeby na mnie popatrzeć.
 Już nie mogę dłużej, więc mówię:
 — Przepraszam, już chcę wyjść.
 A on mnie zatrzymuje:
 — Dopiero wsiadłeś, powiada. Pojedź sobie trochę.
 A tam siedzi gruba, rozwalona i mówi:
 — A to rak zajadły.
 Już nie słyszałem nawet, co każdy dogryzał.
 — Chcę wyjść! — krzyczę.
 On nic:
 — Zdążysz — mówi — młody jesteś. Co ci tak pilno?
 Krzyknąłem z całej siły:
 — Panie konduktorze!
 Dopiero jeden się ujął:
 — No, puśćcie go już, panowie.
 I wyszedłem, a wszyscy patrzą, jak na jakieś dziwo. Pewnie jeszcze z pół godziny się wyśmiewali.
 Każą nam ich szanować, — ciekaw jestem zaco. Ordynusy tylko. Przykazanie mówi: «czcij ojca»,