Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/127

szcze zdążył do domu. Coby szkodziło, żeby sobie był. Jabym go ze swego karmił. Ale się boję wracać do domu, a do szkoły mnie z nim nie wpuszczą. No, a on już się wygodnie ułożył pod paltem i przestał się ruszać i ślepki przymrużył i jak go tak pod paltem trzymam, to mi rękaw w górę trochę podszedł, a on nawet nie chce oddychać powietrzem, tylko wsunął mordkę w rękaw i chucha. I już się cały robi cieplejszy. Pewnie zaraz zaśnie. Bo jak całą noc na mrozie i nie spał, to teraz napewno już zaśnie. I co ja wtedy zrobię?
 Rozglądam się, a tu sklepik. Myślę:
 — Co będzie, to będzie. Wejdę. Może się z tego sklepu zabłąkał? Spytam się.
 Wiem, że nie, ale próbuję, bo co miałem robić?
 Więc wchodzę i pytam się:
 — Czy to nie pani piesek?
 A ona spojrzała i mówi:
 — Nie.
 Ale ja nie wychodzę. Żebym miał pieniądze, tobym mu mleka kupił. — A ta pani mówi:
 — Pokażno go.
 Ja ucieszony pręciutko go wyjmuję, a on już śpi. I mówię:
 — Oooo.
 A ta pani jakby się czegoś namyślała i mówi znów:
 — Nie, nie mój.
 A ja:
 — Może pani wie, czyj. Bo musi tu być z niedaleka.