Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/128

 A ona:
 — Nie wiem.
 Więc mówię:
 — Jemu zimno, proszę pani.
 I tak go trzymam, a on się nawet nie ruszył, tak mocno śpi. Żebym nie czuł, tobym myślał, że umarł, — że martwy już.
 A wstydzę się powiedzieć, żeby go choć tymczasem wzięła, że go potem zabiorę. I przyszło mi do głowy, że jak nie, to może go pan woźny u siebie zatrzyma przez lekcje. Bo ten z pierwszego piętra jest zły, ale z drugiego dobry: rozmawia, żartuje z nami i ołówki temperuje.
 A pani mówi:
 — Ty na tej ulicy mieszkasz?
 Niby że mnie nie zna i nic nie kupuję, więc poco stoję?
 — No, idź już, idź — mówi, — do szkoły cię matka posłała, a ty psem się bawisz. I drzwi dobrze zamknij.
 Myślała, że jak taki zafrasowany, to pewnie zapomnę drzwi zamknąć i zimna napuszczę. Bo każdy myśli tylko, żeby jemu ciepło było. A przecie pies też boskie stworzenie.
 Wychodzę i już nie wiem, co robić, ale jeszcze próbuję:
 — Niech pani zobaczy, taki biały, nie parszywy wcale.
 Ale ręką zasłaniam, że ma łapkę kulawą. A może mu tylko zmarzła?
 A ona: