Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/130

 — Pocoś go brał — cudzego psa?
 — On bezdomny. Łapkę ma przetrąconą.
 — No i gdzie ja go schowam? Pocoś go ruszał. Może on tam miał kogo?
 — Nikogo, mówię. — Wszystkich się pytałem. Jakby miał, toby go w mróz z domu nie wyganiali.
 A on:
 — Parszywy może jaki.
 — Co też pan mówi. Bielutki.
 Niby się obraziłem, a cieszę się, bo jak weźmie do oglądania, to zatrzyma.
 Ale już któryś zobaczył, więc prędko go pod kapotę. A pan woźny mówi mu:
 — Odejdź. Patrz, buty masz zaśnieżone.
 I odpędził.
 I jeszcze nie chce. Mówi:
 — Jak was tu tyle, i każdy mi zacznie psy z ulicy znosić.
 — Proszę pana, tylko na parę godzin. Ja go zaraz wezmę do domu.
 — Akurat ci pozwolą.
 Mówię:
 — Pójdę na tę ulicę, może się kto przyzna do niego.
 Podrapał się w czoło, a ja myślę: «dobrze».
 Jeszcze marudzi:
 — Mało tu mam z wami, — powiada, — jeszcze z psami.
 No, i wziął. Ludzki człowiek. — Ten z pierwszego piętraby nie wziął, — jeszczeby nawymyślał.
 No, i wziął. A już chłopcy zaczęli się groma-