Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/132

 I już ci przykro. Zaraz patrzysz, czy tak sobie tylko powiedział i zapomni, czy już się gniewa.
 A Łatek będzie mnie lubił, więc jak źle jaką sztukę zrobi, — no, powiem mu, że źle, ale zaraz pogłaszczę, a on zamerda ogonkiem i będzie się starał.
 Nie będę drażnił, nawet na żarty, żeby go nie przyuczać do złości. Bo to dziwne, dlaczego przyjemnie drażnić psa, żeby szczekał. I ja wczoraj kota postraszyłem. I przypomniałem sobie i wstyd mi się zrobiło. I co ja od niego chciałem? — A jemu pewnie też serce mocno ze strachu biło. — I czy koty naprawdę są fałszywe, bo może tylko tak mówią?
 A pani mówi:
 — Czytaj dalej.
 Niby ja.
 A ja ani wiem co, bo nawet książki nie otworzyłem.
 Stoję, jak głupi. Oczy wytrzeszczyłem. I żal mi i Łatka i siebie:
 A Wiśniewski mówi:
 — Trypsztyk wrony łowił.
 Aż mi łzy napłynęły do oczu, więc spuściłem głowę, bo nie chciałem, żeby kto widział.
 Pani się nie gniewała, tylko mówi:
 — Książki nawet nie otworzyłeś. Chyba cię za drzwi postawię.
 Powiedziała pani: «postawię», a nie: «wyrzucę».
 Ale nie wyrzuciła, tylko:
 — Stój w ławce.
 Nawet nie w kącie.