Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/134

 — Będę ci pożyczał, pętaku.
 Myślę tak: «może ten — może ten» — i rozglądam się. Ale przypominam sobie, że mi przecie Frankowski winien pięć groszy. Szukam, a on się bawi, — ucieka.
 — Słuchaj, oddaj mi pięć groszy.
 — Odsuń się — mówi — nie przeszkadzaj.
 — Ale mnie potrzebne.
 — Później, teraz nie mogę.
 — Ale mnie potrzebne.
 — Mówię ci, że później. Nie mam teraz.
 Widzę, że się złościć zaczyna, no i nie ma, więc co mu zrobię. — Mundek też.
 Niema rady: idę do Bączkiewicza. Jego ojciec ma sklep: bogaty. — A on:
 — Na co ci?
 Mówię:
 — Koniecznie mi potrzeba.
 A on:
 — A kiedy oddasz?
 — Jak będę miał.
 Bo co mam mówić? Inny powie:
 — Jutro.
 I nic sobie z tego nie robi. Jeszcze naurąga, jak się upominać. Powie:
 — Odczep się.
 Dorośli, żeby najbiedniejsi, mają choć dwadzieścia groszy, a my dla pięciu groszy musimy się czasem męczyć. Bardzo przez to cierpimy, że nie mamy choć najmniej, ale stale. Żeby zgóry wiedzieć, że będą.